insan rejimi.

acayıp, bir sürü, kocaman dolu içim.
hem insan, hem nesne.
hem fikir, hem eylem…
tükenmemek için elimden geleni yaparken, elimde olan enerjiyide yitirdim.

akışına bıraktım, gittim.
‘amok koşucusu’ gibi koşarak…
yolda fark ettim, gittiğim yerde kimsenin olmadığını.
durdum şimdi, yolun ortasında…
geri dönsem; bunca yolu boşa mı geldim ?
ileriye gitsem; kimse yetişemez…

giden bu yolculardan, en çok ben şanssızım. ne kadar çok yaşadıysam; o kadar çok yalnızım.

çok şey diyecektim, bi anlamı kalmadığını fark edip sustum. koşmak istedim, beklenilmediğimi hatırladım. geri döndüm, kimse bilmedi.

 
trabzon, aralık 2017

çok kalabalığız… insan rejimi şart oldu.
yükümüzü hafifletmek için tüm fazlalıklardan kurtulacağız.
yormadan, yorulmadan.